Ameryka Południowa - Boliwia, Argentyna, Paragwaj i Chile.
Swoją nazwę zawdzięcza obfitszemu niż u pozostałych pancerników owłosieniu, posiada także większe uszy. Długość ciała wynosi od 26 do 40 cm, a ogona między 12, a 15 cm. Masa ciała waha się od 2 do 5 kg. Miękką, brązową skórę na brzuchu pokrywają białe lub jasnobrązowe włosy. Pancerz na grzbiecie składa się z 18 płytek kostnych przyczepionych do skóry, spod których wyrastają długie, brązowe włosy. Mały pancerz na głowie chroni uszy i tylną część szyi. Ma krótkie, pięciopalczaste kończyny uzbrojone w mocne pazury, które służą do poszukiwania pożywienia i ochrony przed drapieżnikami. Gdy przebywa pod ziemią, jest w stanie wykorzystywać do oddychania niewielkie ilości tlenu uwięzione między grudkami gleby. Specjalne błony w nosie pełnią funkcję filtra chroniącego przed przedostaniem się ziemi do płuc.
Jest wszystkożercą, żywi się głównie owadami, bezkręgowcami, małymi kręgowcami, roślinami i padliną. W okresie zimowym ponad połowę jego pożywienia stanowi roślinność.
Zwykle żyje samotnie lub w parach. Prowadzi nocny tryb życia, rozpoczyna aktywność o zmierzchu i kontynuuje przez całą noc. Kopie nory w większości typów osadów, najczęściej w zboczach wzgórz. Zakopuje się w celu ucieczki przed drapieżnikami, poszukiwania pożywienia lub obniżenia temperatury ciała w gorące dni. Średnia długość życia w niewoli wynosi nawet 30 lat.
Okres rozrodczy przypada na wrzesień. Samica wydaje młode na świat po 60-75 dniach i karmi je przez kolejne 50-60 dni. Pancerniki rodzą się z miękką skórą, która z wiekiem twardnieje. Liczebność miotu to zwykle 2, rzadziej 3 osobniki. Dojrzałość płciową osiągają w ciągu 9 miesięcy.
Z pancerzy pancerników robiono pudła rezonansowe do andyjskiego instrumentu muzycznego – charango. Wykorzystywane były również do produkcji ozdób oraz futerałów do gitar. Mięso tych zwierząt jest cenionym przysmakiem w niektórych regionach Ameryki Południowej.
